Türkiye Cumhuriyet Merkez Bankası’nın (TCMB) 22 Haziran’da 650 baz puan faiz artırması ve piyasaları ters köşeye yatırması güven anlamında masanın ilk ayağını kırmıştı.
Ard arda gelen ancak farklı tercihleri kullanmak yerine vatandaşı direkt üzen zamların gelmesi ise masanın ikinci ayağının kırılmasına neden oldu.
22 Haziran’da Türkiye, yediden yetmişe ekranlara kitlenmiş Türkiye Cumhuriyet Merkez Bankası’nın faiz kararını bekliyordu.
Büyüğünden küçüğüne, paralısından parasızına, holding sahibinden esnafına, öğrencisinden memuruna herkes ama herkes faiz kararına odaklanmıştı.
Dolar tarihinde ilk kez 23,60’a yükselmiş, beraberinden her şey pahalı olmaya başlamıştı.
Halkın ise artık sabrı yoktu.
Para Politikası Kurulu (PPK), 22 Haziran’da öyle bir karar verecekti ki, en azından döviz kurları gerileyecek, rahat bir nefes alacaktık.
Önce erken seçim kararı alındı, büyük bir deprem felaketi yaşandı, stresli iki turlu bir seçim bitti, ekonomi yönetimi değişti, bayramlar geldi, okullar da kapanacak, rahat bir ohhh çekip tatile çıkılacaktık.
Ama nerdeeeee
Dolar 26,60’a yükselmiş, ekonomiye olan güven zedelenmişti.
15 Temmuz gecesi bile benzinde ÖTV tutarının 2,5265’ten 7,5265’e yükselmesi, motorinde ise ÖTV tutarının 2,0559’dan 7,0559’a yükselmesi bile düşündürücü.
Çünkü zamanlaması manidar!
Farklı günler de olabilirdi.
Mantık olarak “günün ne önemi var, sonuçta zam kararı” diye düşünülebilir.
Milli birlik mesajlarının verildiği, millete olan güvenin konuşulduğu bir gün bu kararın o güne tekabül etmesini normal karşılamıyorum.
Önümüzdeki haftalarda yeni zam haberlerine hazırlıklıyım.
Artık hiçbir kararı sürpriz görmem.
Bugünkü ekonomik koşullar karşısında ağır bedellerin ödenmesi ayrı bir mesele, zam kalemlerindeki tercihler farklı bir mesele.
Telefon almak, telefon kaydı yaptırmak için Türkiye’nin gerisinde olan ülkelerde kuyruklar oluşması, Türkiye’nin gerisinde olan ülkelerin ucuza mal almak için çarşı pazarda gülüşmeleri düşünülmesi gereken milli bir karar olmalıydı.
Bazı şeylerin parayla telafisi olmaz.
İTİBAR’dan bahsediyorum.
Sanırım kararlar masanın ayağını kırmaya devam edecek.
Önümüzde servisi hazır, karşı köşelerden iki ayağı kalmış, şefin mutfaktan “Leziz yemekler var, beklediğinize değecek” diye seslendiği büyük bir masa var.
Diğer iki ayak kırıldığında işimiz zor.
Yeni masa almak, yeni tabaklar almak, yeni şef bulmak, zaman kaybı ve aç kalmak…
Bu masanın ayakları tamamen kırıldığında TL’nin değer kaybı daha acı olabilir.
İyimser değilim.
