Oldukça zorlu bir yılı geride bırakırken, kuvvetli paralara karşı güvenin bir azaldığı bir arttığı dalgalı dönemler geçirdik diyebilirim.
Bir taraftan dış uzaya açılma faaliyetleri hem özel sektör hem de devletler tarafında devam ederken, diğer taraftan pandeminin verdiği hasarı azaltma çabaları da devam etti diyebilirim.
Bu süreçte öne çıkan en önemli gerçek şu oldu: Kendi kendine yeten kişiler, kurumlar ve sistemler ayakta kaldı. Diğerleri ise yok olmaya doğru geri sayım halindeler. “Köklüyüz, eskiyiz” diye övünen firmaların anlaşıldı ki zor şartlarda 2,5 ay gibi bir ömrü varmış. Birçok firmanın uzaktan çalışma kapasitesi ve altyapısı yokmuş. Ayrıca şirketlerini hiyerarşiyle yöneten patronlar çoğunlukta olduğu için içine düştükleri zorluğu “anonim” bir çözümle atlatmayı bilemediler. Şirketin içinde kahraman yaratmaktan hoşlanmadıkları için, personel rotasyonu yüksek oldu ve bu sebeple kurumsal hafıza oluşturmadıkları için doğru teşhis koyamadılar.
Tüm bunlar dijitalleşmenin ve doğru teknolojik altyapıyı oluşturmanın sadece masrafları azaltmak için değil, güzel zamanlarda karlılığı artırmak, zor zamanlarda da hayatta kalmak için gerekli olduğunu bizlere gösterdi.
Kripto paraların “otonom, anonim, connected, update edilebilir, çok bulutlu” yeni dünyanın değiş tokuş, değer saklama, tasarruf ve yatırım araçları olacağına dair kanaatler bu süreçte arttı desem yalan olmaz.
“Kripto para bizde hep vardı..”
Belki çoğu kişi unuttu. Eskiden bakkallarda veresiye defteri vardı. Yani mahallede alış veriş edilir, parası ay başında ödenirdi. Eğer kişinin kredibilitesi yüksek ise elbette alış veriş gücü de ona göre yüksek olurdu. İtibar seviyesi mahallede konuşmaya gerek kalmadan oluşan anonim bir değerdi ve hiçbir zaman şaşmazdı. Zorluğa giren olursa yardım gelir ve zaman içinde itibar geri kazanılırdı. Adeta mahallenin toplam bir itibar değeri vardı ve kişilerin davranışlarına göre dağıtılırdı.
Ben o zamanları yaşamış olduğum için, bugünüm gençlerine göre kripto paralara inancım daha yüksek. Çünkü cepten para çıkarmadan alış veriş yapabilmek gibi bir güzelliğe sahip çocukluk yaşadım. Bakkaldan alış veriş ettiğimiz gibi, fotoğrafçıda resim çektirir, kırtasiyeden defter kalem alır, hatta köşedeki eczaneden kolonya alır eve dönerdik. Annem ve Babam’ın evdeki müzik setinden apartmana klasik müzik ve pop müzik yayını yapması büyük beğeni toplar, komşulardan zeytinyağlı ya da farklı yemek ikramları gelirdi. Gelen tabakların içi çikolata ya da şekerleme doldurulur ve geri gönderilirdi. Kimse bunu yaptı diye övünmez, fakir de düşmezdi. Herşey doğal dengesinde devam ederdi. Nasıl ? Rüya gibi değil mi ? Ancak bunları biz yaşadık Dostlar.
O zamanlar zengin olmaya gerek yoktu. Çünkü hayat bizleri kendi kendimize yetmenin güzelliğine alıştırmıştı. Kimsenin de başkasının servetinden haberi yoktu. Herkes aynı yerlerde oturur aynı mekanlarda yemek yer, dolaşır, sinemaya veya maça giderdi.
Kripto paraların bir nebze de olsa bu eski güzellikleri geri getirmesini, 2021 ‘in de sağlık ve mutluluk getirmesini diliyorum.
